All about and around Landmannalaugar in the highlands of Iceland. 
    Built on personal experience and taste of insiders.
    Though experience is big and taste is great, try other issues as well, to be sure.
  
        Landmannalaugar.info Google
   Sögur/ Örverpi


Nöldur og nagg



Egg

Addi, kærasti og vinnufélagi hesta-Guðnýjar gaf okkur, Nínu og Smára, egg.    Við misskildum einhver skilaboð og héldum að við þyrftum að fara með eggin með okkur til Landmannalauga.  Við settum þau í bílinn, ásamt öðrum varningi, yfirgáfum bækistöðvar okkar og þeystum eftir "hraðbrautinni" í átt að vinnustað okkar.  Þá fundum við vonda lykt.  Hvorugt okkar hafði verið að leysa vind.  Þetta var blessunarlega ólíkt því að vera lykt af einhverju biluðu í bílvél. 

Eggin!  Hafði Addi verið að gefa okkur fúlegg?  En þau þurfa að brotna til að gefa frá sér svona daun.  Bæði er Smári bílstjóri góður og sandbrautin nýhefluð og fín.  Kannski datt eitthvað ofan á þau. 

Við ákváðum að fara út til að komast betur að eggjunum, sem voru afturí.  Þegar við opnuðum dyrnar, þá fyrst varð lyktin vond. Átti ekki lyktin að vera verri innandyra en utan bíls?  Nei, ekki í þessu tilfelli.  Þetta var ekki Adda að kenna heldur eldsumbrotum í  Skaftárjökli.  Það var komið hlaup í Skaftá og austanvindurinn bar okkur fréttirnar af því.  Við bara misskildum þær aðeins til að byrja með. 

Eggin fóru með okkur til baka um kvöldið og sameinuðust tómötum og sveppum á pönnu.  Þau voru góð.

upp

Tungumálaörðugleikar í eyðimörkinni

            Eitt sumarið voru gestir hjá okkur á fjöllum.  Þetta voru rússnesk hjón.  Konan féll gjörsamlega fyrir landslaginu.  Væri veðrið ekki þeim mun verra, þá gekk hún daglega á milli bækistöðvar okkar við Eskihlíðarvatn og inn í Landmannalaugar.  Þetta er 9 km loftlína og yfir hraun og sanda að fara. 

Að frátöldum smalamennskum á haustin, þá kemur varla fyrir að nokkur manneskja leggi leið sína um hálfa hennar gönguleið. 

Dag einn uppi á svartri sandöldu, fjarri öllum vegum og mannvirkjum, hittir hún þrjár manneskjur, tvo hvíta menn og einn svartan.  Þetta fólk sneri landakorti á alla kanta og var greinilega að villast.  Þau reyndu að fá rússnesku vinkonu okkar til að segja þeim til vegar, en hún kann ekkert í ensku.  Soldið kann hún fyrir sér í finnsku og frönsku og reyndi að nota þau mál.  Það gekk ekki. 

Þarna stóðu þessar fjórar manneskjur á sandöldunni og botnuðu ekki neitt í neinu.  "Gospodí moj" muldraði sú rússneska, biðjandi guð að hjálpa sér.  Það dugði.  Sá svarti talaði reiprennandi rússnesku.  Þökk sé námi hans í Moskvu að honum tókst að rata til Landmannalauga.

upp

Tjald í eyjunni

             Á bernskuárum Fjallafangs, meðan það sinnti veiðum af krafti og lét búðarmál eiga sig, voru skálaverjur í Landmannalaugum þær Birna og Sista.  Þær fengu endalaust skemmtilegar hugmyndir og framkvæmdu margar þeirra. 

Þá var landvörður á friðlandinu Jón Gauti.  Hann var ekki síður áhugasamur um sitt starf, reyndar svo mikið að stundum sauð upp úr.  Eðli hans var að taka hlutverk sitt af alvöruþunga.  Eðli Birnu og Sistu var að stríða fólki og eðli Fjallafangsmeðlima var að vera ávallt reiðubúnir.  Þannig varð þessi saga til. 

Birna og Sista fundu gamalt tjald í skúrnum hjá sér og fóru að velta því fyrir sér hvað hægt væri að gera skemmtilegt við það.  Á sömu stundu komu Fjallafangsmennirnir Sverrir og Tolli með fisk.  Saman brugguðu þau ráð.  Í skjóli nætur reru þau í fleyi Fjallafangsmanna út á Frostastaðavatn og út í eynna sem þar er.  Þar reistu þau tjaldið og fóru svo sporlaust.

Daginn eftir var Jón Gauti í eftirlitsferð.  Þegar hann kom upp á Frostastaðaháls blasti eyjan með tjaldinu við beint fyrir neðan.  Þá mælti hann hin fleygu orð sín: "Nú er um að gera að halda ró sinni, nú er um að gera að halda ró sinni."  Það gerði hann og hugsaði mikið og rökrétt.  Hann vissi af mönnum í grenndinni sem væru með bát, þannig að hægt væri að líta nánar á þetta mjög svo dularfulla mál.  Það voru náttúrulega Fjallafangsmenn.  Hann fór til þeirra og bað þá um þann stóra greiða að fara með sér út í eyju.  Það gerðu þeir, grafalvarlegir og hjálpfúsir.  Saman læddust mennirnir þrír að tjaldinu, spyrjandi á ýmsum tungum hvort þar væri einhver, bönkuðu varlega í tjaldsúluna og áræddu loks að gægjast inn.  Þar var enginn.  Það fannst heldur engin skýring á þessum dularfullu atburðum.

Maraþon fyrir ástina

            Það eru 11 km upp og niður brattar brekkur á  milli skála Ferðafélags Íslands í Landmannalaugum og í Hrafntinnuskeri.  Duglegasti skálavörður allra tíma í Hrafntinnuskeri var Einar Valur, ungur, léttur og lappalangur maður.  Hann hljóp oft á viku á milli staða.  Aldrei vantaði neitt á vinnustað hans, og ef það gleymdist, þá bara hljóp hann eftir því daginn eftir. 

Málið var nefnilega það að niðri í Landmannalaugum var þá ung og falleg skálaverja, Regína Hreinsdóttir.  Það er rómantíkinni í Landmannalaugum að þakka að nú er í heiminn kominn Styrmir nokkur Einarsson, sonur Regínu. 

Það er þeirri sömu rómantík að þakka að Einar Valur heitir ekki lengur Einar Valur meðal margra vina sinna, heldur Hrafntinni, þó hann sé nánast hvíthærður.  Smári

upp


 

 

 

 

 

 
Ljótir andarungar
og litlar gular hænur
 
Örverpi
 
Blandaðir ávextir

eggjasalat
 
 
 

 


smoked and stoned

 


Einar Valur að lenda!

 
 
   Nína Ivanova & Ómar Smári Kristinsson © 2003—2011


last updated - 01.10.2011